Achtergrond

Orthomoleculaire therapie
De term 'orthomoleculair' werd voor het eerst gebruikt in 1968, door professor Linus Pauling. Orthos komt uit het Grieks en betekent: juist, recht of gezond. Orthomoleculair staat voor: de moleculen betreffende. In de orthomoleculaire geneeskunde is het streven te werken met stoffen die het lichaam zonder schade kan gebruiken en verwerken.
Een langdurig tekort hebben aan bepaalde voedingstoffen, vitaminen, mineralen of aminozuren kan zorgen voor problemen in onze stofwisseling. Vaak weten we niet dat we een tekort hebben aan bepaalde voedingstoffen of dat de gezondheidsklachten die we ervaren daar een gevolg van kunnen zijn.
In de orthomoleculaire behandelwijze is het streven om via onze dagelijkse voeding zoveel mogelijk de benodigde en nuttige voedingsstoffen binnen te krijgen en zo weinig mogelijk schadelijke stoffen. Helaas is het, ook voor een gezond persoon, bijna onmogelijk om via de voeding optimale hoeveelheden van bepaalde voedingsstoffen te consumeren. Daarom kan het nodig zijn om naast een zo volwaardig mogelijke voeding extra voedingsstoffen in de vorm van voedingssupplementen in te nemen. Zowel met het doel ziekten te voorkomen als met het doel ziekten te behandelen.

PNEI 
De afkorting PNEI staat voor Psycho Neuro Endocrino Immunologie, oftewel ons brein, het zenuwstelsel, onze hormonen en het immuunsysteem. Deze systemen werden lang beschouwd als afzonderlijke systemen, maar tegenwoordig staat vast dat ze onderdeel zijn van een geïntegreerd geheel wat voortdurend met elkaar aan het 'communiceren' is. De buik met het brein, onze hormonen met de geslachtsorganen, onze zenuwen met het immuunsysteem, etc.. Een verstoring in het ene orgaan(systeem) kan leiden tot problemen in het andere.
Voor een optimale gezondheid is het van belang dat de communicatie tussen en binnen deze systemen zo optimaal mogelijk verloopt. Als er sprake is van 'miscommunicatie' kan dit ziekte tot gevolg hebben. Ons brein is simpel gezegd de 'regiekamer' en stuurt alle lichaamsprocessen aan en zorgt daarbij het best voor zichzelf. Dus wanneer het brein niet meer over de noodzakelijke voedingstoffen kan beschikken en er tekorten zijn, is er vaak ook sprake van uitputting in het immuunsysteem en/of het hormonensysteem met afwijkend fysiek of mentaal functioneren.

Neurotransmitters 
Onze hersenen bevatten miljarden zenuwcellen (neuronen) die met elkaar communiceren via via een soort boodschapperstoffen, de neurotransmitters. Bij een prikkeling van een zenuwcel wordt een elektrisch stroompje opgewekt, dat door de cel naar het uiteinde van de cel of de synaps gaat. Dit uiteinde wordt aangezet tot het afscheiden van een chemische boodschapper: de neurotransmitter. Dankzij deze neurotransmitters kan de elektrische impuls worden doorgegeven aan de volgende zenuwcel, etc. 

Voor een optimaal functionerend brein moeten de zenuwcellen goed werken en de boodschappen goed worden overgebracht. Om dit te bereiken is het van belang dat de hersenen voldoende zuurstof én voedingsstoffen aangevoerd krijgen vanuit het bloed. Het functioneren van onze hersenen hangt dus voor een groot deel af van wat je eet. 

Via een neuroprofielbepaling kan inzicht verkregen worden in het functioneren van de vier belangrijkste neurotransmitters in ons brein: dopamine, acetylcholine, GABA en serotonine. Als een of meerdere van deze boodschapperstoffen te weinig aanwezig zijn, kan het brein het lichaam minder goed aansturen en tijdelijke of chronische klachten geven. Je kan bijvoorbeeld minder goed concentreren, uitstelgedrag vertonen, ongeduldig zijn, slechter slapen of darmproblemen ervaren. Het profiel geeft inzicht in ons prestatievermogen, herstelvermogen, de functionaliteit per neurotransmitter en mogelijke functionele tekorten.

Lees ook:
Acacia Falkena
Werkwijze
Partners 
Privacy Policy